Sting betovert Symphonica in Rosso...

In navolging van Marco Borsato, Paul de Leeuw en Diana Ross is dit jaar de beurt aan Sting.

Met een oeuvre dat varieert van rock tot jazz hoeft hij allang niet meer te bewijzen van alle markten thuis te zijn. Toch zijn de verwachtingen hooggespannen.

Voor de gelegenheid zijn grote hits van Sting en The Police voor het orkest bewerkt. Dat deze arrangementen geslaagd zijn, blijkt al vanaf de eerste tonen. Zonder voorprogramma betreedt Sting het podium met 'If I Ever Lose My Faith In You'. Zelf refereert hij slechts subtiel aan het thema: Onder zijn zwarte pak draagt hij een rood overhemd en zijn colbert is, evenals dat van zijn bandleden, versierd met een rode bloem.

Het publiek, dat al even gevarieerd is als het oeuvre van de zanger, zingt vanaf de eerste woorden mee met alle bekende nummers. Zachtjes, want begeleid door strijkers en blazers klinkt het van 'Englishman In New York' tot 'Roxanne' allemaal even subtiel en ingetogen. Uitzondering daarop is het bombastische 'Russians'. Even voelt het alsof de koude oorlog, waarover het nummer gaat, nog net zo vers in het geheugen ligt als de tekst van het nummer.

Het licht is sfeervol en de video-animaties van een sterrenhemel maken dat je je soms even in een sprookje van Disney waant. Het voelt, zeker na het inlassen van een pauze, als een bezoek aan het theater, met het verschil dat er in dit theater ruim 30,000 mensen passen.

Nog voor de pauze wordt vol trots de eerste gast aangekondigd. Joe Sumner is de begenadigd zanger van Fiction Plane en niet in de laatste plaats de zoon van Sting. Nederlandse muziekliefhebbers werden op festivals al eerder getrakteerd op het nummer 'Two Sisters', maar niet eerder verzorgde Joe's vader hierbij het achtergrondkoortje.

Naast Joe Sumner mag ook Neerlands trots Kyteman het podium betreden. En of hij nu optreedt met zijn eigen hiphop-orkest of met een wereldster als Sting: de trompettist voelt zich als een vis in het water. Tijdens All Would Envy blaast hij in zijn eentje voor enkele minuten het hele orkest naar de achtergrond.

Een andere opvallende gast is bandoneonspeler Carel Kraayenhof, die Sting deze avond begeleidt bij de klassieker 'Moon Over Bourbon Street'.

Na een aaneensluiting van twee uur grote hits lijkt er niets te wensen over. Toch volgt er een uitgebreide toegift. Na 'Desert Rose', waarbij ook Kyteman nogmaals ten tonele verschijnt, en Fragile besluit Sting het concert met het a capella inzetten van 'I Was Brought To My Senses'. Voor wie nog twijfelde is hiermee het bewijs geleverd: Sting betovert. Met of zonder band of orkest.

© NU.nl by Marina Veereschild

Sting houdt Symphonica ingetogen...

Symphonica in rosso gold afgelopen jaren als een sfeervol feest in een vol en gezellig GelreDome. Van de uitbundigheid van voorgaande edities is tijdens de versie van dit jaar, met Sting als hoofdgast, duidelijk minder te merken. De zanger heeft overwegend voor een ingetogen concert gekozen. Het levert mooie arrangementen op met een symfonisch orkest, maar op den duur wordt dat wel wat eentonig en ga je stevig verlangen naar wat meer pit.

Dat is met name voor de pauze het geval. Aan de andere kant: het stemgeluid van Sting, inmiddels 59, heeft weinig aan kracht ingeboet en gaat niet zo snel vervelen. Bovendien is hij in het gelukkige bezit van veel sterke composities. En die zijn prettig om te beluisteren, ongeacht de uitvoering.

Dat Sting binnen het beproefde Symfonica-concept past, heeft alles te maken met zijn tiende studio-album dat hij deze zomer uitbracht: het lauw ontvangen 'Symphonicities'. Op die plaat zingt hij liedjes van hemzelf en van The Police, begeleid door een symphonisch orkest. In dat kader is hij momenteel op tournee met het Royal Philharmonic Concert Orchestra. Voor GelreDome is het concert aangepast en uitgebreid met gastartiesten: zijn zoon Joe Sumner van Fiction Plane, bandeonspeler Carel Kraayenhof en trompettist Colin Benders alias Kyteman.

Sting weerstaat de verleiding om met zo'n groot orkest stevig uit te pakken. Wel is het opvallend dat een aantal nummers veel beter uit de verf komt binnen deze setting dan andere. Een nummer als 'Englishman in New York' is gemaakt voor een dergelijke uitvoering en blijft sterk overeind, Police-klassieker 'Every Little Thing She Does Is Magic' is minder geschikt en verwordt helaas tot een vrolijk huppelnummer waar de magie uit verdwenen is.

Gelukkig heeft hij voor Roxanne een nieuw arrangement gemaakt in plaats van de zeer gezwollen versie op zijn recente album, wel zo prettig. Joe Sumner zingt zijn eigen hit 'Two Sisters', Kraayenhof speelt fraai mee op 'Moon Over Bourbon Street' en Kyteman mag vrij soleren over 'All Would Envy'.

Aan het eind gaat Sting pas echt los, met 'Every Breath You Take' en het vrolijke 'She's Too Good For Me'. Met een ingetogen 'Fragile' breidt hii een gevoelig eind aan dit vijfde Symphonica-avontuur.

© De Gelderlander by Maarten Reith