Sting met intiem concert in het Koninklijk Circus te Brussel...

Gewoon okay is niet goed genoeg.

Een superster van het kaliber Sting - zijn reünietournee met The Police geldt als één de meest winstgevende in de geschiedenis- verwacht je doorgaans in een stadion, een sportpaleis of ergens helemaal bovenaan een festivalaffiche. En inderdaad: straks staat de inmiddels zestigjarige Brit weer als top of the bill op TW Classic. Maar in afwachting daarvan onderneemt Sting momenteel een tournee die hem langs veel kleinere zalen brengt, en zondagavond hield hij halt voor twee concerten in het Koninklijk Circus, een zaal die gezien zijn status quasi overeen kwam met een huiskamerconcert. Ook het optreden van vanavond is uitverkocht.

Het is geen geheim dat Sting momenteel een creatieve adempauze neemt. Nieuwe songs blijven uit, en zijn laatste tournees waren uitsluitend opgebouwd rond oud repertoire. Er was de tournee met The Police, en de kerstconcerten met traditionals uit lang vervlogen tijden. Nadien werden de greatest hits ook nog een keer met een heus symfonisch orkest vertolkt, en eind vorig jaar verscheen een prachtig uitgegeven overzichtsbox om zijn zilveren jubileum als solo-artiest in de verf te zetten. Heel mooi allemaal, en het moet gezegd dat het repertoire van Sting flexiebel genoeg is om in eender welke vorm overeind te blijven. Maar toch: zijn laatste cd met zelfgeschreven nieuw materiaal dateert al van 2003, en voorlopig staat er niets nieuws gepland.

De Back To Bass-tournee werd aangekondigd als een unieke gelegenheid om de songs van Sting in een sobere, uitgepuurde vorm te horen. Maar dat verhaal klopte niet helemaal. Hij liet zich in Brussel omringen door een vijfkoppige begeleidingsgroep met naast zijn vaste gitarist Dominic Miller ook diens piepjonge zoon Rufus op akoestische ritmegitaar en oudgediende Vinnie Colaiuta achter de drumkit. Het optreden werd aangesneden met 'All This Time'. Een juweel van een song en één van de vele classics die Sting op het cv heeft staan. Alleen: in Brussel bleek het geen overtuigende start. Dat was deels de schuld van de heel erg dominante achtergrondzangeres, en ook de versie zelfs miste bezieling. 'Every Little Thing She Does Is Magic' - angstvallig vroeg in de set- was al beter, maar eigenlijk leek de groep pas goed in de plooi te vallen met '7 Days'. Sting zong uitstekend, en zijn band bestond stuk voor stuk uit excellente muzikanten. Ook op de songs viel helemaal niets af te dingen, en zoals gezegd al gezegd: een ster van dit formaat zie je niet elke dag in zulke kleinschalige omstandigheden.

En toch hing er slechts zelden magie in de lucht. Misschien had het te maken met het feit dat Sting nu al maanden hetzelfde speellijstje naspeelt en het dus onvermijdelijk was dat er een zucht routine in de set was geslopen. Het zou alleszins verklaren waarom vooral de minder voor de hand liggende nummers een goeie beurt maakten. 'Ghost Story' - over de gespannen relatie met zijn inmiddels overleden vader-,  en 'End Of The Game' klonken strak en fris, terwijl setsluiter 'Never Coming Home' het niveau gevoelig optrok. Violist Peter Tickell kleurde de songs regelmatig met een wulpse solo in, en ook de tweetalige bindteksten van Sting waren bij momenten erg vermakelijk. Alleszins nooit gedacht dat ik hem ooit nog eens in vlekkeloos Nederlands ''t Is naar de kloten' zou horen zeggen ter introductie van 'Stolen Car', een nummer over een rijke zakenman die er wordt opgelegd door zijn maitresse.

In de bisronde kwam de band nog écht los.  'Desert Rose' zat vol Magreb-invloeden, en het onverslijtbare 'Every Breath You Take' kreeg een uitvoering mee om duimen en vingers bij af te likken. Tijdens 'Next To You' -ook al uit het repertoire van The Police-  vermomden Sting en zijn band zich dan weer als energieke punks. En 'Message In A Bottle' zorgde in een akoestische soloversie toch nog voor een wondermooi slotakkoord. Knap, maar alles in acht genomen was Sting in het Koninklijk Circus gewoon okay.  En dat is voor iemand met zo'n imposante staat van dienst echt niet goed genoeg.

(c) De Morgen by Bart Steenhaut